De Paradox van Praktijk: Als een Vis Die Probeert Nat te Worden

Daar zit je dan, op je meditatiekussen. Je ademhaling tellend, je gedachten observerend, proberend 'aanwezig' te zijn. Of misschien ben je bezig met zelfstudie, contemplatie, of een van de talloze andere spirituele praktijken. Maar laten we eens goed kijken naar deze hele onderneming. Wat doe je eigenlijk? Je probeert iets te bereiken, niet? Verlichting, ontwaking, innerlijke vrede - hoe je het ook noemt. En je denkt dat er een weg is, een methode, een praktijk die je daar kan brengen.

Maar wie is het die praktiseert? Kun je die persoon vinden? Is er werkelijk een 'jij' die iets kan doen om 'het' te bereiken? Of is dat hele idee gebaseerd op een fundamenteel misverstand?

Alle spirituele praktijken zijn gebaseerd op dezelfde waanzinnige aanname - dat er een 'jij' is die iets kan doen om 'het' te bereiken. Maar er is geen 'jij' en er is niets te bereiken. Elke beoefening is een beweging weg van wat al is.

Je zegt misschien: "Maar meditatie helpt me rustig te worden!" Wie wordt er rustig? Is er werkelijk een 'jij' die rust vindt? Of is dat weer een verhaal dat je jezelf vertelt?

Meditatie, contemplatie, zelfstudie - het zijn allemaal activiteiten die de illusie van een afgescheiden zelf versterken. Ze suggereren dat er iemand is die iets moet doen om ergens te komen. Maar er is niemand en er is nergens om naartoe te gaan.

Het is als een vis die zwemoefeningen doet om natter te worden. Het is absurd - de vis is al volledig één met het water. Net zo absurd is het idee dat 'jij' iets moet doen om te worden wat je al bent.

Je vraagt je misschien af: "Maar wat moet ik dan doen?" Precies dat - de 'ik' die iets moet doen is de illusie. Er is geen 'ik' die iets kan doen of niet doen. Er is alleen wat er is, gebeurend zonder reden, zonder doel. Stop met alle praktijken. Niet omdat het je ergens zal brengen - er is nergens om naartoe te gaan. Niet omdat het je zal helpen - er is niemand om geholpen te worden. Stop simpelweg omdat het hele idee van een praktijk gebaseerd is op een misverstand.

Dit is geen nieuwe methode. Het is niet een betere manier om 'het' te bereiken. Het is het inzien dat alle methoden, alle praktijken voortkomen uit de illusie van een afgescheiden zelf dat ergens moet komen. Er is niets te doen omdat er niemand is om iets te doen.

Er is alleen dit, precies zoals het is. Niet als een staat die bereikt moet worden door beoefening, maar als de altijd aanwezige realiteit die geen beoefening nodig heeft. Dit is het. Dit is alles. Geen praktijk nodig, geen beoefening vereist. Perfect in zijn ogenschijnlijke imperfectie. Compleet in zijn schijnbare incompleetheid.