Je denkt dat je lijdt. Je bent er volledig van overtuigd dat jij degene bent die pijn ervaart, die worstelt, die het moeilijk heeft. Het voelt zo echt, zo persoonlijk. Maar laten we eens goed kijken naar deze aanname.
Wie is het die lijdt? Kun je deze 'lijder' vinden? Kijk nu, in dit moment. Waar is die persoon die al deze ervaringen heeft? Er zijn sensaties. Er zijn gedachten. Er zijn gevoelens. Maar is er een 'jij' die ze ervaart? Of is dat 'jij' slechts een gedachte die zich vasthecht aan wat er spontaan verschijnt?
Je zegt misschien: "Maar ik voel de pijn toch echt! Dit is mijn ervaring!" Maar is dat zo? Of is dat weer een gedachte die opkomt? Is er werkelijk een 'jij' die eigenaar is van deze ervaring?
Lijden bestaat alleen in het verhaal van een 'ik' dat iets overkomt. Het is een gedachteconstructie, niet meer dan dat. Het is als een knoop in een touw - als je goed kijkt zie je dat de knoop niet echt bestaat, het is slechts een bepaalde configuratie van het touw.
Er zijn sensaties die je 'pijn' noemt. Er zijn gedachten die je 'zorgen' noemt. Er zijn gevoelens die je 'verdriet' noemt. Maar waar is de lijder? Waar is degene die dit allemaal ervaart? Kun je die vinden buiten het verhaal dat je jezelf vertelt?
Je zegt misschien: "Maar wat moet ik dan met al mijn problemen?" Maar wie heeft die problemen? Is er werkelijk een 'jij' die problemen heeft? Of zijn er gewoon situaties die gebeuren, gedachten die komen en gaan, gevoelens die opkomen en verdwijnen?
Zodra je het verhaal van persoonlijk lijden loslaat, zie je dat er nooit iemand geweest is die heeft geleden. Er is alleen dit, precies zoals het is. Geen lijdende persoon, geen verhaal van lijden - alleen wat is, zonder eigenaar.
Dit is geen ontkenning van pijn of moeilijkheden. Het is het inzien dat er geen 'iemand' is die ze heeft. Pijn gebeurt. Verdriet gebeurt. Maar er is geen lijder. Er is geen eigenaar van de ervaring.
Het is als de lucht die wolken bevat. De wolken komen en gaan, maar de lucht lijdt niet aan de wolken. Ze is simpelweg de ruimte waarin wolken verschijnen en verdwijnen. Net zo is bewustzijn de ruimte waarin alle ervaringen komen en gaan, zonder dat er een 'iemand' is die ze heeft.
Dit is geen techniek om van lijden af te komen. Het is het directe inzien dat er nooit een lijder was. Er is alleen dit, precies zoals het is, zonder verhaal, zonder eigenaar.
Stop met proberen van je lijden af te komen. Stop met proberen je pijn te verwerken. Zie dat wat je 'lijden' noemt simpelweg is wat is, zonder dat er een 'jij' is die eraan lijdt. Dit is geen callous ontkenning van menselijke ervaring. Het is juist het diepste mededogen - het inzien dat er geen afgescheiden zelf is dat lijdt, dat alle zogenaamde 'persoonlijke' pijn deel is van de totaliteit van wat is.
Dit is het. Dit is alles. Precies zoals het is. Geen lijder, geen verhaal van lijden - alleen dit, in al zijn naakte direktheid.
1 Comment