Voorbij Aanvaarding: Het Misverstand van Spirituele Acceptatie

"Je moet het accepteren zoals het is." "Leer los te laten." "Omarm wat er is." Deze spirituele clichés klinken misschien wijs, bijna poëtisch. Maar wat wordt hier eigenlijk gesuggereerd? Laten we het eens echt onderzoeken.

Wie moet er accepteren? Waar is die persoon die iets kan aanvaarden of weigeren? Is er werkelijk een 'jij' die kan kiezen om iets te accepteren of niet? Of is dat slechts een verhaal dat zichzelf blijft herhalen?

Het hele idee van acceptatie is gebouwd op een fundamenteel misverstand: dat er een afgescheiden 'ik' is die iets kan doen, iets kan kiezen, iets kan veranderen. Maar is dat zo? Kun je die 'accepteerder' vinden? Kijk eens goed. Waar is die 'ik' die zogenaamd moet leren accepteren?

Misschien zeg je: "Maar ik voel weerstand, dus ik moet leren accepteren!" Maar wie voelt die weerstand? Wie is die 'ik' die zogenaamd moet leren? Is dat niet gewoon een gedachte die opkomt in wat al is? Een verhaal dat zichzelf vertelt over een 'ik' dat iets moet doen?

Acceptatie suggereert dat er een 'jij' is die losstaat van wat er gebeurt, een 'jij' die iets kan accepteren of weigeren. Maar dat creëert onmiddellijk een dualiteit: hier ben 'ik', en daar is 'dat' wat geaccepteerd moet worden. Maar waar is die scheiding werkelijk? Bestaat die scheiding, of is het slechts een idee?

Kijk naar je directe ervaring. Is er een 'jij' die losstaat van wat ervaren wordt? Is er een centrum, een kern, van waaruit acceptatie of weigering plaatsvindt? Of zijn dat allemaal gedachten die komen en gaan in wat al is?

Het advies om te "accepteren wat is" mist volledig de kern. Het versterkt juist het idee van een afgescheiden zelf dat iets moet doen met wat er gebeurt. Het is alsof een golf probeert de oceaan te accepteren, niet beseffend dat ze nooit iets anders dan de oceaan is geweest.

Je kunt niet accepteren wat is, omdat er geen 'jij' is die losstaat van wat is. Er is geen aanvaarder en niets om te aanvaarden. Er is alleen dit, precies zoals het is.

Stop met proberen te accepteren. Niet omdat je iets anders moet doen, maar omdat het hele idee van acceptatie gebaseerd is op een misverstand. Er is niets om te accepteren, omdat er niemand is om te accepteren.

Dit is geen nieuwe techniek, geen geavanceerde spirituele oefening. Het is simpelweg het directe zien dat alle pogingen tot acceptatie voortkomen uit het misverstand dat er een 'jij' is die iets kan of moet doen.

Alles is al precies zoals het is, perfect in zijn ogenschijnlijke imperfectie. Niet omdat iemand het heeft geaccepteerd, maar omdat er nooit iets anders is geweest dan dit. Er is geen aanvaarder nodig voor wat al compleet is.

Dit is het. Dit is alles. Niet als iets dat geaccepteerd moet worden, maar als wat al is, voor er ook maar één gedachte was over acceptatie of weigering.