Je leeft je leven volgens ideeën van goed en kwaad, juist en onjuist, moreel en immoreel. Je denkt dat deze concepten echt zijn, dat ze betekenis hebben. Maar wat als ze slechts gedachten zijn, verhalen die we onszelf vertellen?Kijk eens goed naar je directe ervaring. Kun je 'goed' vinden? Kun je 'kwaad' aanwijzen? Of zijn het slechts labels die we plakken op wat er gebeurt?
In de absolute realiteit is er geen goed of kwaad. Deze concepten bestaan alleen in het rijk van dualiteit, in het verhaal van afgescheidenheid. Ze zijn menselijke constructies, niet kosmische waarheden. Ze zijn net zo 'echt' als sprookjes of dromen - interessant misschien, maar niet waar in absolute zin. Het universum oordeelt niet. Het gebeurt gewoon. Een leeuw die een antilope doodt is niet 'slecht'. Een bloem die bloeit is niet 'goed'. Het is allemaal simpelweg wat er gebeurt. Zonder verhaal, zonder oordeel.
Je zegt misschien: "Maar we hebben moraliteit nodig om samen te leven, om de wereld beter te maken!" Maar wie of wat bepaalt wat 'beter' is? Is dat niet gewoon een ander concept, een ander verhaal?
Moraliteit is een verhaal dat we onszelf vertellen om zin te geven aan de wereld, om ons gedrag te sturen. Maar het is niet meer 'waar' dan welk ander verhaal dan ook. Het is een manier om de chaotische, niet-conceptuele werkelijkheid te ordenen. Maar de kaart is niet het terrein.
Dit betekent niet dat we moeten stoppen met ethisch handelen. Het betekent simpelweg dat we de relatieve natuur van onze morele oordelen inzien. We zien dat ze concepten zijn, niet absolute waarheden. We zien dat 'goed' doen niet voortkomt uit een of ander kosmisch gebod, maar simpelweg uit wat er gebeurt.
In de absolute realiteit is alles simpelweg zoals het is. Perfect in zijn ogenschijnlijke imperfectie. Compleet in zijn schijnbare incompleetheid. Er is niets dat 'beter' moet worden, omdat er geen 'beter' is. Er is alleen dit.
Je zegt misschien: "Maar wat met al het lijden in de wereld? Moeten we dat dan maar accepteren?" Maar wie of wat lijdt? Is er werkelijk een 'jij' die kan lijden? Of is lijden ook slechts een ervaring die komt en gaat, zonder een centrale lijder?
Voorbij goed en kwaad is er alleen dit. Precies zoals het is. Zonder oordeel, zonder verhaal. Puur zijn. Niet als een staat die bereikt moet worden, maar als de altijd aanwezige realiteit.
Dit is geen uitnodiging tot nihilisme of onverschilligheid. Het is een uitnodiging om de werkelijkheid te zien zoals ze is, zonder de filters van onze morele concepten. Het is een uitnodiging om te handelen vanuit directe ervaring, niet vanuit opgelegde regels of aangeleerde overtuigingen.
Stop met proberen 'goed' te zijn. Stop met proberen het 'kwade' te vermijden. Zie dat er alleen dit is. Precies zoals het is. Zonder 'jou' die het ervaart, zonder 'ander' die het veroorzaakt. Alleen dit, in al zijn onbeschrijflijke volheid en leegte.
Dit is geen nieuwe filosofie om aan te nemen. Het is een directe uitnodiging om te kijken naar je ervaring, precies nu. Is er goed? Is er kwaad? Of is er alleen dit, precies zoals het is?
Comentários